احترام به قوانین و تقسیمات عمومی کشوری مصوب مجلس محترم شورای اسلامی کشور از آن جهت مورد ارزش و احترام قرار می گیرد که به تبع تقسیمات جغرافیایی حساسیت هایی قومی و قبیله ای وجود دارد که به همین دلیل قانون گذاران با حساسیت بسیار زیاد درباره اینگونه مسایل تصمیم گیری می نمایند و از اینروست که تمامی نهاد ها و رسانه ها در جهت حفظ وحدت و اتحاد در جامعه به این تصمیمات احترام می گذارند.

در این بین گه گاه اشتباهاتی عمدی یا سهوی می تواند خسارات جبران ناپذیری رابرای آن منطقه در پی داشته باشد که از آن جمله می توان به طرح تقسیم استان خراسان سابق و یا اعتراض مازنی ها در تقسیم استان گلستان اشاره نمود، که بخشی از این اعتراضات علاوه بر بحث تملک دارائیها و مباحث اقتصادی از نظر مسایل قومیتی و هویتی نیز قابل بررسی خواهد بود.
متاسفانه همانطور که اشاره شد در بحث قومیت ها و یا تقسیمات جغرافیایی نمونه ای از این برخوردها در مسئله جدایی قسمتی از بخش لاریجان آمل از استان مازندران مشاهده می گردد که به اعتقاد نگارنده در برخی از آنان می توان به عمدی بودن این مسایل و در جریان بودن خط فکری در پس آن اشاره کرد.
در این ارتباط مدتی است متاسفانه برخی رسانه های نوشتاری و دیداری و در راس آن رسانه ملی در اقدامی هماهنگ اقدام به تولید گزارشات و برنامه هایی نموده اند که اگر چه با اعتراض بسیاری از دوستداران منطقه مواجه شده اما آنچنان تذکر جدی از سوی مدیران و متولیان امر در این خصوص داده نشده است که در این باب نکاتی چند قابل تذکر می باشد:

1* دربرخی از گزارشات شبکه تهران در خصوص آب شرب شهری تهران منبع آب سد لار تهران معرفی گردیده که طبق تمامی نقشه های جغرافی شرکت آب و فاضلاب سد لار و تمامی خروجی ها و سیستم انتقال آب آن متعلق به استان مازندران می باشد.
2* در اخبار 13 شبکه خبر در هفته چند بار قبل از نمایش گزارش آب و هوا مناظری از دشت عظیم لار به نمایش درمی آید که در زیرنویس آن عبارت دشت پلور تهران نوشته شده است، نکته آن که اساساً طبق تمامی تقسیمات و حتی تابلو های راهنمای مسافران از ابتدای کیلومتر 104 محور هراز یعنی از آستانه مبارکه امامزاده هاشم به سمت آمل متعلق به شهرستان آمل و استان مازندران می باشد.
3* در هفته نامه نگاه متعلق به وزارت آموزش و پرورش در تیراژ 300.000 نسخه و توزیع کشوری در بخش گردشگری با معرفی آثار تاریخی شکل شاه، آب گرم لاریجان ،آبشار شاهاندشت و قلعه دختر پلور ، آب اسک ، قله دماوند و ... این مناطق جزیی از استان تهران یاد شده است که با نگاهی کوتاه به فهرست ابنیه تاریخی و ثبت شده سازمان میراث فرهنگی و گردشگری می توان به کذب بودن این ادعا پی برد جایی که تمامی این میراث متعلق به استان مازندران و شهرستان آمل میباشد.
اگر چه بسیاری از مسئولان محلی و مردم توابع و دوستداران طبیعت مدتهاست که از نگاه پر مهر مدیران استانی و کشوری به منطقه لاریجان قطع امید کرده اند (چه دراعتراض و فریاد مردم مبنی بر ساخته نشدن جاده دماوند و ازبین بردن طبیعت بکر منطقه و چه فریاد منطقه محروم لاریجان در مورد مسائل جاده ، انرژی وچه موارد فراوان دیگر) ولی در این مورد خاص اعتراض خود را پیگیری نموده و در صورت نیاز از طرق قانونی قابل پیگیری و شکایت می دانند.



در پایان ضمن تشکر از برخی رسانه های محلی در پوشش این موارد خواستار پیگیری مدیران لاریجانی کشور در این موارد هستیم (چه آن که جد بزرگوار برادران لاریجانی عضوی از لاریجان بوده اند) و تذکری جدی به جناب ضرغامی که تاکید بر حقوق مناطق محروم داشته باشند.

ابوالفضل بادپا